به یاد ستاره ی دربند ژاکلین مهربان

ژاکلین مهربانم ، همراه روزهای پر تلاطم ، ای آنکه به من فداکاری را اموخت ،سوال "بی تو چه باید کرد " هنوز برایم بی پاسخ است . نمیدانم چه باید کرد ؟

بعد از دربافت خبر هجوم بی رحمانه ی چکمه پوشان به حریم تو، دستپاچه نخست با چند تن از یاران تماس گرفتم. همگی در شوکی مشترک غوطه ور بودند و سر آسیمه!

به یادت افتادم که چگونه با خنده ی ملیحت ، از شجاعت می گفتی و تدبیر . بایذ کاری می کردم

باید مهاجمان را ناکام می گذاشتم.بباید به آنها نشان میدادم که راهت چنان پر فروغ است که امکان نفوذ ذره ایی ظلمت بر آن مقدور نیست.

نخست به سراغ وبلاگ رفتم ، متاسفانه امکان به روز کردن و دادن خبر به یاران از ان طریق مقدور نشد ، چراکه تو همیشه با قدرت همه ی کارها را درقبضه ی خود داشتی و مرا ازاین باب آسوده کرده بودی

بالاخره امروز وبلاگ جدیدی را باز کردم! میدانی که من مقداری معلول تکنولوژی هستم و به مانند تو تسلط حضور در نت را ندارم. به هر حال زور خود را زدم و اینی که هست در امد.

آمنه هاشمزاده 

تهران